6 μοτίβα σκέψης που αυξάνουν το άγχος

6 different patterns to deal with anxiety

Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας!
Πώς να αναγνωρίσουμε και να αλλάξουμε τα αρνητικά μοτίβα σκέψης για να μειώσουμε τα επίπεδα του άγχους.

Από την οπτική της εξέλιξης, η λειτουργία του εγκεφάλου δεν αποσκοπεί να μας κάνει χαρούμενους. Ο σκοπός του είναι να μας προστατεύει κρατώντας μας σε επιφυλακή απέναντι σε πιθανές απειλές. Ο εγκέφαλος είναι ειδικός στο να δημιουργεί υποθετικά σενάρια για το τι θα μπορούσε να πάει στραβά.

Πολλοί άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με αυτή τη λειτουργία του εγκεφάλου. Είναι επιρρεπείς σε μοτίβα σκέψης που αυξάνουν το άγχος, καθώς αντιμετωπίζουν μεγάλη πίεση να ανταποκριθούν σε προσδοκίες που έχουν θέσει οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Ωστόσο, πολλά από αυτά τα μοτίβα βασίζονται σε λανθασμένες υποθέσεις.
6 different patterns to deal with anxiety

  1. «Εγώ φταίω». Ο εσωτερικός κριτής σου σε επιπλήττει που απέτυχες να ανταποκριθείς στις προσδοκίες. Κατηγορείς τον εαυτό σου για τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα, ακόμα κι αν δεν φταις εσύ. Είναι δύσκολο να βλέπεις τις προσπάθειές σου να μην οδηγούν εκεί όπου ήθελες, αλλά μην επιβαρύνεις περισσότερο τον εαυτό σου με έντονη αυτοκριτική.
  2. «Αγχώνομαι για τα πάντα». Η ζωή προκαλεί άγχος. Εμφανίζει εμπόδια και προκλήσεις τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Συχνά συσσωρεύουμε τα προβλήματα το ένα πάνω στο άλλο αντί να τα εξετάζουμε το καθένα ξεχωριστά. Έτσι, το άγχος κορυφώνεται και όλο αυτό το βάρος μας καταβάλλει. Τα προβλήματα μπλέκονται το ένα με το άλλο και γίνεται πιο δύσκολο να τα λύσουμε. Είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζουμε την κάθε ανησυχία ξεχωριστά. Όταν αναλύουμε τα προβλήματα σε μικρότερα κομμάτια είναι πιο εύκολο να τα διαχειριστούμε.
  3. «Νιώθω παγιδευμένος». Είναι δύσκολο να πάρουμε αποφάσεις όταν τις βλέπουμε ως κάτι μη αναστρέψιμο. Το να θεωρούμε ότι όλες οι αποφάσεις είναι τελικές και δεν υπάρχει επιστροφή μπορεί να μας καταβάλει.
    Ωστόσο, πολλές αποφάσεις είναι αναστρέψιμες. Μπορούμε να ψάξουμε για καινούργια δουλειά, να μετακομίσουμε, να χωρίσουμε από μια σχέση που δεν μας ικανοποιεί. Οι αποφάσεις συχνά συνεπάγονται μεγάλη ευθύνη και πιθανές συνέπειες. Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να συλλέξεις τις απαραίτητες πληροφορίες και να πάρεις μια υπεύθυνη απόφαση.
    Η αντιστροφή της πορείας μπορεί να έχει μεγάλο κόστος για σένα και για άλλους ανθρώπους. Ωστόσο, μπορείς να αλλάξεις κατεύθυνση. Αυτή η συνειδητοποίηση αφαιρεί την πίεση να πάρεις την τέλεια απόφαση κάθε φορά που βρίσκεσαι μπροστά σε ένα δίλημμα.
  4. «Όλα ή τίποτα». Το να σκέφτεσαι με απόλυτους όρους είναι κάτι συνηθισμένο γιατί απλοποιεί τη διαδικασία της λήψης αποφάσεων. Είναι πιο εύκολο να επιλέξεις ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο αντί να συγκρίνεις διαφορετικούς τόνους του γκρίζου.
    Όμως, το να μη λαμβάνεις υπόψη όλο το φάσμα των δυνατοτήτων μπορεί να σε κάνει πιο επιρρεπή στο έντονο άγχος. Όταν οι μόνες επιλογές σου είναι το 0 και το 100, δεν αφήνεις στον εαυτό σου περιθώριο λάθους. Αν δεν φτάσεις το 100, τότε απέτυχες. Υπάρχουν, πράγματι, καταστάσεις όπου η λογική «όλα ή τίποτα» είναι δικαιολογημένη, όπως μια χειρουργική επέμβαση ή το πιλοτάρισμα ενός αεροπλάνου. Λάθη σε τέτοιο πλαίσιο μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφικά αποτελέσματα.
    Ωστόσο, πολλές από τις καθημερινές μας δραστηριότητες δεν συνεπάγονται τον ίδιο βαθμό ευθύνης. Μπορεί να κάνεις ένα λάθος σε μια συνέντευξη ή σε ένα τεστ και πάλι να έχεις επιτυχημένο αποτέλεσμα. Είμαστε ατελή πλάσματα, σε μια διαρκή διαδικασία εξέλιξης. Δώσε στον εαυτό σου τη δυνατότητα να κάνει λάθη και να μαθαίνει από αυτά.
  5. «Το χειρότερο δεν ήρθε ακόμα». Το πιο κοινό μοτίβο σκέψης που προκαλεί άγχος είναι να σκεφτόμαστε το χειρότερο. Σε αυτό το μοτίβο, αγνοούμε πιο πιθανά σενάρια και εστιάζουμε στο χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, ακόμα κι αν είναι σχετικά απίθανο. Πολλές από τις ανησυχίες μας είναι κατασκευές της φαντασίας.
    Τις αντιμετωπίζουμε ως επικείμενες και αναπόφευκτες, ακόμα κι αν οι περισσότερες δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Κάθε φορά που ανησυχείς για κάτι, αναλογίσου πόσο πιθανό είναι αυτός ο φόβος να γίνει πραγματικότητα. Επιπλέον, φρόντισε να παίρνεις λογικές προφυλάξεις για να προστατεύεις τον εαυτό σου από το χειρότερο αποτέλεσμα. Αυτό θα σε βοηθήσει να εστιάζεις σε όσα βρίσκονται υπό τον έλεγχό σου.
  6. «Δεν είμαι αρκετός». Κάνουμε το λάθος να συνδέουμε την αξία μας με το επίπεδο της επιτυχίας μας. Τρέχουμε συνέχεια πίσω από το επόμενο επίτευγμα για να τροφοδοτήσουμε την αίσθηση ότι αξίζουμε. Το άγχος κορυφώνεται καθώς η αίσθηση της αξίας μας αυξομειώνεται με κάθε επιτυχία ή αποτυχία.
    Όμως, η αξία μας δεν καθορίζεται από το επίπεδο της επιτυχίας μας. Δεν εξαρτάται από τις σπουδές, τα σωματικά χαρακτηριστικά, την εμφάνιση ή τα χρήματα που κερδίζουμε. Η αξία του εαυτού μας είναι αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εφησυχάζουμε. Οι σπουδές, η επαγγελματική ανέλιξη, η προσπάθεια για μεγαλύτερες απολαβές μπορούν να βοηθήσουν στην προσωπική μας ανάπτυξη και να μας επιτρέψουν να συνεισφέρουμε θετικά στη ζωή των άλλων.
    Ωστόσο, δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να βασίζουμε την αίσθηση της αξίας μας στο πόσο επιτυχημένοι είμαστε.
    Όταν νιώθετε αγχωμένοι, αναλογιστείτε τα μοτίβα σκέψης που ακολουθείτε. Μπορεί να βασίζονται σε λανθασμένες υποθέσεις που τροφοδοτούν περισσότερο το άγχος σας.

Απόδοση:ΙσμήνηΤσοχαλή,επιμελήτρια κειμένων
Πηγή: PsychologyNow

Μη λέτε στα αγχωμένα παιδιά, ότι «όλα θα πάνε καλά»

Avoid saying to anxious children, that "everything will go well"

Δεν τα βοηθά. Ορίστε τι μπορείτε να τους λέτε αντί αυτού!

Τα σημερινά παιδιά ανησυχούν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα παιδιά στην πρόσφατη ιστορία. Σύμφωνα με ορισμένες μακροπρόθεσμες έρευνες της βιβλιογραφίας της ψυχικής υγείας, το μέσο παιδί σήμερα εκδηλώνει περισσότερο άγχος, από ό,τι ασθενείς που νοσηλεύτηκαν λόγω άγχους τη δεκαετία του 1950.
Και οι ανησυχίες αυτές τείνουν να γίνονται πιο έντονες σε μεταβατικές φάσεις — όπως η έναρξη του σχολείου.

Υπάρχει κάτι που οι γονείς μπορούν να πουν για να βοηθήσουν τα παιδιά να διαχειριστούν το άγχος;
Από την ηλικία του δημοτικού σχολείου και μετά, λέει η Τζιλ Εμμάνουελ, κλινική ψυχολόγος και διευθύντρια εκπαίδευσης του Ινστιτούτου Παιδικής Νόησης, το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούν να κάνουν οι γονείς είναι να επικυρώνουν τις ανησυχίες του παιδιού. Όταν οι άνθρωποι λένε, ‘ανησυχώ ή είμαι αγχωμένος’, επισημαίνει η Εμμάνουελ, το πρώτο πράγμα που πολλοί άνθρωποι θέλουν να κάνουν, είναι να πουν, «όλα θα πάνε καλά. Όλα θα είναι εντάξει.

Αλλά όταν οι γονείς ακολουθούν αυτό το δρόμο, ποτέ δεν δίνετε στο παιδί την ευκαιρία να κατανοήσει και να βιώσει γιατί είναι ανήσυχο, λέει. Τα λόγια παρηγοριάς μπορεί να δώσουν προσωρινή ανακούφιση, αλλά αν το άγχος δεν αντιμετωπισθεί άμεσα, θα επανέλθει ακόμη πιο ισχυρό. Αντίθετα, όταν τα παιδιά ανησυχούν, οι γονείς μπορούν να τα βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους με ερωτήσεις σχετικά με τις ανησυχίες τους και βοηθώντας τα να βρουν τρόπους να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους.

Τα παιδιά του γυμνασίου αντιμετωπίζουν έναν ολόκληρο νέο κόσμο κοινωνικής πίεσης, τόσο στην πραγματική ζωή, όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένας τρόπος για να διαχειριστούν οι γονείς το άγχος των παιδιών, είναι να διαχειρίζονται σωστά τις συσκευές τους: Περιορίστε το χρονικό διάστημα που τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές ή τα κινητά τους τηλέφωνα.

Είναι, επίσης, μια καλή ηλικία, για να ερευνήσουν γονείς και παιδιά την επιστήμη πίσω από το στρες. Το άγχος παρουσιάζεται αυτόματα, υποστηρίζει. Αλλά πρέπει να διδάξουμε στο σώμα μας την αντίδραση χαλάρωσης. Δεν υπάρχει μία απάντηση για όλους αλλά οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να μιλούν με τα παιδιά για οποιουσδήποτε τρόπους λειτουργούν, για να τα βοηθήσουν να απαλλαγούν από το άγχος, από τη συζήτηση μέχρι το τραγούδι: ό,τι μπορείτε να κάνετε για να αλλάξει ο τρόπος της καθημερινής σκέψης που τα διαταράσσει.

Τα παιδιά του γυμνασίου, λέει η Εμμάνουελ, περνούν από σημαντικές εγκεφαλικές αλλαγές που οδήγουν σε ζητήματα που αφορούν την ψυχική τους υγεία. Για τους γονείς, οι στρατηγικές για να βοηθήσουν τους μαθητές γυμνασίου στη διαχείριση του άγχους είναι οι ίδιες όπως σε οποιαδήποτε ηλικία: να τους βοηθήσουν να προσδιορίσουν τις συγκεκριμένες ανησυχίες και στρατηγικές για να επιλύσουν το θέμα. Αλλά με τα παιδιά του γυμνασίου, λέει η Εμμάνουελ, υπάρχει ένα πρόσθετο βήμα. Δεδομένου ότι είναι τα ίδια τόσο κοντά στην ενήλικη ζωή, πρέπει ως γονείς να συμμετάσχετε στη ζωή τους. Να θέλετε να συνεργαστείτε.

Οι γονείς μπορούν επίσης να βοηθήσουν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία με το να βάζουν την πίεση της επιτυχίας σε προοπτική. Καθώς προετοιμάζονται για να ολοκληρώσουν τη φοίτηση στο σχολείο και να ξεκινήσουν τις σπουδές στο πανεπιστήμιο ή κάποια άλλη φάση της ζωής, το διακύβευμα μπορεί να φαίνεται απίστευτα υψηλό. Οι γονείς μπορούν να τα βοηθήσουν, λέγοντάς τους, ότι ένας κακός βαθμός δεν θα καταστρέψει τις πιθανότητές τους για τη μελλοντική ευτυχία και ότι μπορούν να εκπαιδευτούν σωστά, ακολουθώντας και άλλες εκπαιδευτικές επιλογές.

Και σε οποιαδήποτε ηλικία, οι γονείς θέλουν να είναι προσεκτικοί, ότι δεν γίνονται οι ίδιοι μέρος του άγχους. Αν δουν τα παιδιά, ότι οι γονείς είναι αγχωμένοι ή ανησυχούν για αυτά, θα είναι ακόμη περισσότερο ανήσυχα. Και από την άλλη πλευρά, αν δουν τα παιδιά τους γονείς να διαχειρίζονται καλά το στρες, θα αρχίσουν και τα ίδια να διαμορφώνουν αυτή τη συμπεριφορά.

Έτσι, ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να διαχειριστούν το άγχος, είναι να βρουν τρόπους να αγχώνονται λιγότερο οι ίδιοι.

Πηγή: time.com
Απόδοση: Νικόλας Παύλου, Ψυχολόγος
Eπιμέλεια: PsychologyNow.gr

Φροντιστήριο ή ιδιαίτερα

Schools of Foreign Languages or private lessons?

Πηγή: περιοδικό Parents
Αγνή Μαριακάκη， Ψυχολόγος – Ερευνήτρια

Οι ξένες γλώσσες σήμερα αποτελούν επένδυση για το μέλλον των παιδιών. Όλοι γνωρίζουμε ότι η επάρκεια μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας αποτελεί απαραίτητο εφόδιο για τη ζωή αλλά και για την επαγγελματική αποκατάσταση.
Στην εποχή μας είναι προϋπόθεση εξέλιξης και επιτυχίας. Με αυτό σαν δεδομένο ο προβληματισμός των γονέων γίνεται όλο και πιο έντονος. Ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό αναρωτιούνται ποιός είναι ο ιδανικός τρόπος να μάθει μια ξένη γλώσσα το παιδί τους. Τους προβληματίζει ο χρόνος εκμάθησης, το σύστημα εκμάθησης, το πόσες γλώσσες πρέπει να τελειοποιήσει το παιδί τους, ταυτόχρονα ή όχι, και μάλιστα σε συνδυασμό με τα τόσα σχολικά καθήκοντα αλλά και τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Σκέφτονται το οικονομικό κόστος αλλά και την ποιότητα της εκπαίδευσης, την σωστή κατάρτιση των καθηγητών και ποιό θα είναι στο τέλος αυτό που συνολικά θα αποκομίσει το παιδί τους. Αναρωτιούνται αν τελικά θα το έχουν ουσιαστικά βοηθήσει στη μετέπειτα πορεία του επενδύοντας σε χρόνο και σε χρήμα.
Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες με την υψηλότερη γλωσσομάθεια! Οι Έλληνες μαθαίνουν τελικά ξένες γλώσσες. Η γλωσσομάθεια των Ελλήνων ανάμεσα στους πολίτες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας είναι στατιστικώς αποδεδειγμένη από τελευταίες έρευνες που πρόσφατα έχουν δημοσιευτεί.
Παρόλο που το εκπαιδευτικό μας σύστημα προβλέπει υποχρεωτική εκμάθηση της ξένης γλώσσας ήδη από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αυτό φαίνεται να υπολειτουργεί και να μην είναι αποτελεσματικό, ούτε και αρκετό. Δεν υπάρχει δυνατότητα να πάρει ένας μαθητής την πιστοποίηση ξένης γλώσσας από το Δημόσιο Σχολείο. Έτσι έχουν καθιερωθεί δύο εξωσχολικοί θεσμοί: τα ιδιαίτερα μαθήματα και τα Φροντιστήρια-Σχολεία Ξένων Γλωσσών. Σε αυτές τις λύσεις καταφεύγει η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων για να διασφαλίσει την εκμάθηση της γλώσσας. Ωστόσο ποιά είναι η σωστή επιλογή για το παιδί; Πώς θα μάθει καλύτερα και θα ωφεληθεί καλύτερα;

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ
Όλο και περισσότεροι γονείς καταλήγουν στην επιλογή του ιδιαίτερου μαθήματος, με τον δάσκαλο που έρχεται στο σπίτι. Είναι όμως αυτός ο ιδανικός τρόπος για να μάθει και να προχωρήσει το παιδί;
Οι γονείς εξυπηρετούνται με τον δάσκαλο που έρχεται στο σπίτι, διότι δεν έχουν την έγνοια του «πήγαινε κι έλα» από το σχολείο γλώσσας, δεν έχουν την έγνοια της παρακολούθησης του παιδιού στο σπίτι. Ο γονιός λέει «…φτάνει που έχω να παρακολουθώ το παιδί σε τόσα μαθήματα στο σχολείο του, ας μην έχω να επιβλέπω και τα αγγλικά από πάνω…». Κι έτσι αναθέτει στο δάσκαλο που έρχεται στο σπίτι όλη αυτή τη φροντίδα. Επιπλέον, σήμερα μπορεί να βρει έναν δάσκαλο με σχετικά χαμηλό κόστος ώρας. Μπορεί να βρει έναν φοιτητή, έναν νέο απόφοιτο σχολής που ψάχνει δουλειά, κάποιον δάσκαλο που θέλει να συμπληρώσει το εισόδημά του, και που χρεώνουν σχετικά χαμηλά την ώρα τους.

Είναι όμως αυτή η σωστή λύση;
Ας δούμε μερικούς παράγοντες που πρέπει να αξιολογήσει ο γονιός προκειμένου να αποφασίσει πότε είναι απαραίτητος ο δάσκαλος στο σπίτι και πότε είναι απαραίτητο το σχολείο.

Η εξατομίκευση στο μάθημα.
Ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του ιδιαίτερου μαθήματος θεωρείται ότι είναι η εξατομικευμένη διδασκαλία, στις ανάγκες του παιδιού. Ωστόσο αυτό αποτελεί δίκοπο μαχαίρι τελικά. Αυτό που συνηθέστερα συμβαίνει, ειδικά όταν ο δάσκαλος του ιδιαίτερου είναι άπειρος ή όχι σωστά καταρτισμένος, είναι να ορίζει το ίδιο το παιδί ένα ρυθμό εκμάθησης, ανάλογα με την επιμέλειά του. Δηλαδή το παιδί μαθαίνει τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά όσο επιμελές είναι το ίδιο. Ο δάσκαλος αναγκάζεται να ακολουθήσει το ρυθμό του, που συχνότερα είναι πιο αργός παρά πιο ταχύς.
Στις μικρές τάξεις των σχολείων γλώσσας, ο μαθητής θα αναγκαστεί να επιταχύνει το ρυθμό του, για να συμβαδίσει με την τάξη, και ο δάσκαλος θα εξασφαλίσει να μην έχει κενά, ή να καλύψει αυτά τα κενά με κάποιες έξτρα ώρες μελέτης. Η εξατομίκευση στο μάθημα είναι πλεονέκτημα του σχολείου γλώσσας, και είναι η τροχοπέδη στο ιδιαίτερο. Σε παλιότερα χρόνια ιδιαίτερα έκανε ο μαθητής που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο. Σήμερα κάνει ιδιαίτερα συχνότερα ο μαθητής που βαριέται να διαβάσει ή που οι γονείς του δεν έχουν την δυνατότητα να τον πηγαινοφέρνουν στο σχολείο.

Ο ρυθμός του μαθήματος και ο σχεδιασμός των μαθημάτων.
Στο σχολείο, τον ρυθμό εκμάθησης τον καθορίζει ο δάσκαλος. Την οργάνωση της ύλης μέσα στο σχολικό έτος την καθορίζει το σύστημα του φροντιστηρίου που έχει μελετήσει ποιά πρέπει να είναι η διδακτέα ύλη για το έτος. Ο δάσκαλος του ιδιαίτερου βαδίζει αυθαίρετα, χωρίς σχέδιο και χωρίς μαθησιακό πλάνο για τον μαθητή του. Αυτό που συνήθως κάνει είναι να ακολουθεί το σχεδιασμό μαθημάτων ενός κεντρικού βιβλίου που χρησιμοποιεί στο μάθημα. Αυτός όμως δεν είναι σχεδιασμός μαθησιακού πλάνου. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε ένα βιβλίο απλά. Εκμάθηση γλώσσας σημαίνει γράφω, ακούω, μιλάω, συνθέτω, … Στο σχολείο αυτό επιτυγχάνεται από μια σύνθεση μαθησιακών διαδικασιών, κι όχι απλά από την παρακολούθηση ενός βιβλίου.

Η κατάρτιση και η εμπειρία του διδασκάλου.
Και πώς να καταρτίσει ο δάσκαλος του ιδιαίτερου μαθησιακά πλάνα, όταν στην πράξη δεν είναι καν ο ίδιος επαρκώς καταρτισμένος, κι απλά κατέχει να μιλά τη γλώσσα! Η πιστοποίηση ότι κάποιος κατέχει τη γλώσσα δεν τον κάνει και δάσκαλο, ούτε ικανό να τη διδάξει.
Κάποιοι από αυτούς :
• Δεν γνωρίζουν πώς να σχεδιάσουν ένα μάθημα αποτελεσματικά.
• Δεν γνωρίζουν τί μαθησιακούς στόχους να βάλουν για τη σχολική χρονιά.
• Δεν γνωρίζουν πώς να ενθαρρύνουν το παιδί στην άμεση αφομοίωση.
• Δεν γνωρίζουν πώς να καλύψουν και να δουλέψουν τις μαθησιακές αδυναμίες του παιδιού. Σίγουρα ξέρουν να του μάθουν παπαγαλία τα ανώμαλα ρήματα, αλλά είναι άραγε αυτό το ζητούμενο;

Το εκπαιδευτικό σύστημα που ακολουθείται.
Συνήθως ένα σχολείο ακολουθεί ένα σύστημα. Το έχει ραφινάρει μέσα στο χρόνο, το έχει δουλέψει πάνω σε πολλά παιδιά, το έχει εξελίξει και το εξελίσσει κάθε χρόνο. Έχει σε αυτό συστηματοποιήσει την εμπειρία πάνω σε πολλά παιδιά, στη διάρκεια πολλών χρόνων. Έχει οδηγήσει αυτό το σύστημα πολλά παιδιά στο να πάρουν τα διπλώματα της ξένης γλώσσας. Στο ιδιαίτερο δεν υπάρχει καμιά τέτοια εμπειρία και κανένα τέτοιο σύστημα. Αντίθετα, δεν υπάρχει κανένα σύστημα, στην συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων. Ασφαλώς υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία δασκάλων ιδιαίτερου ούτε ακολουθεί ούτε εφαρμόζει κάποιο διδακτικό σύστημα ή διδακτική φιλοσοφία. Γι’ αυτό είναι σπανιότατες οι περιπτώσεις παιδιών που περνάνε τις εξετάσεις των διπλωμάτων γλώσσας έχοντας παρακολουθήσει αποκλειστικά και μόνο ιδιαίτερα, χωρίς να έχουν πάει ποτέ στο σχολείο γλώσσας.
Η αξία της ομάδας συμμαθητών.
Είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε την κατάλληλη σημασία στην ομάδα των συμμαθητών, μαζί με τους οποίους μαθαίνει την ξένη γλώσσα το παιδί.
• Μέσα στην τάξη το παιδί θα επιταχύνει την προσπάθειά του, γιατί η τάξη έχει ένα συνολικό δικό της ρυθμό στον οποίο θα προσαρμοστεί. Έχει μπροστά του τον καλύτερο μαθητή, αυτόν που τα καταφέρνει λίγο καλύτερα στα προφορικά, ή λίγο καλύτερα στην έκθεση, και πυροδοτείται η φιλοδοξία και η άμιλλα.
• Μέσα στην τάξη το παιδί δεν θα βαρεθεί, γιατί έχει τους φίλους του, μαθαίνει μαζί με την παρέα του.
• Μέσα στην τάξη το παιδί εκτίθεται σε διάφορα μαθησιακά στυλ, μέσω των συμμαθητών του. Μαθαίνει λοιπόν με πολλαπλούς τρόπους, ακούγοντας τους συμμαθητές του, μελετώντας μαζί τους, κάνοντας εργασίες μαζί τους.
• Μέσα στην τάξη θα δει το σωστό να επιβραβεύεται και το λάθος να διορθώνεται πολλές φορές, επαναληπτικά, στους συμμαθητές του, και δεν γίνεται λοιπόν να μην μάθει και να μην προχωρήσει.

Οι κοινωνικές δεξιότητες.
Το σχολείο δεν είναι απλά μάθηση και εκπαίδευση στην γνώση. Είναι μάθηση και εκπαίδευση στην ίδια τη ζωή. Στο κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου γλώσσας το παιδί εκτίθεται στις ανθρώπινες σχέσεις και σε όλα τους τα στάδια. Μαθαίνει να συμμετέχει, να διακρίνεται, να διεκδικεί, να κάνει υπομονή, να ανέχεται, να διαπληκτίζεται και να συγχωρεί, να διαφωνεί και να τα ξαναβρίσκει, να εντάσσεται σε ένα σύνολο. Όλες αυτές είναι δεξιότητες για τη ζωή εξίσου ή και πιο σημαντικές από τα διπλώματα. Είναι τα χαρακτηριστικά που αύριο θα βοηθήσουν το παιδί να επιβιώσει στο επάγγελμά του, στη δική του οικογένεια, με τους συνεργάτες, τους προϊσταμένους του. Το σχολείο είναι ο ιδανικός χώρος όπου μαθαίνει όλα αυτά τα μαθήματα με ασφάλεια, ενώ το ιδιαίτερο το απομονώνει, το «αποστειρώνει» από όλη αυτή τη μάθηση ζωής.

Πότε είναι λοιπόν απαραίτητο το ιδιαίτερο;
Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις όπου το ιδιαίτερο είναι απαραίτητο. Είναι πολύτιμο και αξεπέραστο στις περιπτώσεις που το παιδί έχει σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες, όπως είναι οι βαριές μορφές δυσλεξίας ή άλλες ειδικές δυσκολίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως και πάλι ο γονιός καλό είναι να βρίσκει ειδικά εκπαιδευμένους ειδικούς και δασκάλους, για να εξασφαλίζει σωστή εκπαίδευση και επίβλεψη στο παιδί του.
Ειδικά, όταν οι γονείς αξιολογούν ένα σχολείο γλώσσας, πέρα από τις αίθουσες, το κτίριο, την τάξη, την προσβασιμότητα στο σπίτι, πρέπει να αξιολογούν τον επαγγελματισμό και την πείρα του διδακτικού προσωπικού, το πάθος και το ενδιαφέρον για το παιδί.
Κι ακόμα, τα εμπνευσμένα σχολεία γλωσσών, εκτός από την ξένη γλώσσα, μαθαίνουν τα παιδιά να σκέφτονται, να συγκεντρώνονται, να ιεραρχούν, να συνθέτουν, να συνεργάζονται. Να κατανοούν τους άλλους, να κάνουν φιλίες να συναγωνίζονται.
’’Γιατί οι ξένες γλώσσες είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο χτίζονται οι πιο ουσιαστικές ικανότητες για τη ζωή’’